Izu trastornoa
gaixotasun erreal bat da. Gaixotasun hau medikamendu edo terapiekin zaindu
daiteke. Paniko trastornoa duten pertsonek arrazoirik gabe beldurra sentitzen
dute. Beldur egoera hauei izu erasoak deitzen zaie. Izu eraso batean sintoma
fisikoak ere ager daitezke; hala nola, bihotzaren taupada arinak, arnasa egiteko
zailtasunak edo mareoak.
Panikozko atakeak
edozein unean ager daitezke. Gehienetan, supermerkatuan, zentro komertzialetan,
jende asko dagoen multzo batean edo bidai bat egitean agertzen dira. Pertsona
hauek momentu guztietan beldur dira beste atake bat sufrituko duten ala ez
jakin gabe. Horregatik, atakeak sufritu dituzten lekuetara ez dira itzultzen berriro
gerta ez dadin. Pertsona batzuk, beldurra beraien bizitza maneiatzen du eta ez
dira gai etxetik irteteko ere. Panikozko atakeak ez dute asko iraultzen, baina
oso gogorrak direnez asko irauten duten sentsazioa ematen dute.
Normalean, gaixotasun
hau gazteak diren pertsonetan hasten da; 18 eta 24 urteren bitartean. Batzuetan,
gaixotasun hau pertsona batek ezinegoneko estresa sufritzen duenean agertzen da;
hala nola, familiako norbait hil denean edo ume bat izan eta gero. Mundu guztia
pairatu dezake gaixotasun hau, baina emakumeen artean gizonen artean baino
nabariagoa da. Batzuetan, gaixotasun hau hereditarioa izan daiteke. Trastorno
honek zenbait hile edo urte asko iraun ditzake.
Gaixotasun honen informazioa honako Web-orrialdean
aurkitu dut. Oso orrialde egokia dela uste dut eta hemen usten dizuet aren
link-a informazio gehiago irakurri nahi baduzue.
Ondoren
interneten aurkitutako istorio erreal bat usten dizuet irakurtzeko.
“Un
día, sin aviso ni razón, me sentí aterrorizada. Tenía tanto miedo que creí que
me iba a morir. Mi corazón latía muy rápido y sentía que la cabeza me daba
vueltas. Sentía estas cosas cada par de semanas. Pensé que estaba perdiendo mi
razón. Mientras más ataques me daban, más temor sentía. Estaba siempre
atemorizada. No sabía cuándo me iba a dar el próximo ataque. Me dio tanto miedo
que no quería salir de mi casa ni de los lugares en que me sentía segura”. “Mi
amiga vio lo atemorizada que estaba y me dijo que llamara a mi médico y le
pidiera ayuda. Él me dijo que padecía de trastorno de pánico. Mi médico me
recetó medicamentos que me ayudan a no sentir temor. No fue fácil, pero después
de unos pocos meses de medicamentos y terapia, me estoy empezando a sentir otra
vez como yo era antes”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario